Zomerkriebels

De zomervakantie staat met een nog ongebruind gezicht voor de deur, klaar om binnen te komen als alle laatste deadlines achter de rug zijn. In feite duurt dat nog 6 weken, maar die laatste weken vliegen voorbij. We hebben allemaal wel gemerkt dat de zomervakantie de laatste weken zo nu en dan eens door de brievenbus gluurde en wat zonnestralen naar binnen wierp. Dat was het eerste teken: de vakantie komt eraan.

Ondertussen zijn de feiten ons op de neus gedrukt: we moeten nog even wachten. Al die deadlines, al die projecten, al die proefwerken en examens moeten afgerond worden voor de zomer écht kan beginnen en voor we onze neuzen écht door de zon kunnen laten verbranden en van die vrolijke sproetjes op je wangen verschijnen. Geduld.

Dat beginnetje van de zomer komt al rond de meivakantie aanzetten. De meivakantie is één grote transformatie: vóór de vakantie fiets ik naar school tussen de dorre takken, en ná die vakantie zijn spontaan alle takken omhuld met frisgroene bladeren, met hier en daar een vogelnestje met fluitende vogeltjes ertussen.

De meest fantastische fietsroute naar het werk

Afgelopen weekend heb ik een heerlijk volleybaltoernooi gehad, en dat voelde, ondanks de kou, toch echt wel een beetje als vakantie. Ik kwam terug met een rode neus, en dat is, ondanks dat het zo nu en dan ook flink koud was, het bewijs van de zomer. Bovendien was ik mijn telefoon vergeten (dat kan blijkbaar anno 2016 nog. Je telefoon vergeten als je een weekend weg gaat), waardoor ik terug kwam van het toernooi alsof ik 3 weken op vakantie was geweest, zonder íets vernomen te hebben van het thuisfront.

De laatste weken gaan we er nog even tegenaan. Die motivatie is soms ver te zoeken, maar over een paar weken hebben we vakantie. Denk daar maar aan. Nog even, en dan kan ik aan mijn laatste jaar gymnasium beginnen (althans, daar ga ik vanuit).

Vertel, wat zijn jullie plannen?