Ik maak me zorgen om je…

Je laat me niet meer los. Jij kleine, ondeugende jongen. Al lopend vroeg je me of ik toevallig de weg naar het station wist. Dat wist ik wel ongeveer, maar met mijn richtingsgevoel als een doorgedraaide struisvogel, kon ik je niet precies vertellen waar je naartoe moest, en ik fietste door…

Bron

Het begon meteen te knagen. Waarom moet een jongen van een jaar of 12 naar het station, zonder jas, zonder tas, terwijl hij de weg niet weet? Ik draaide om en fietste weer naar je toe. Ik kon je niet zo hopeloos rond laten zwerven en bood je aan om achterop mijn fiets te springen, om je naar het station te brengen.

Het moet er grappig uitgezien hebben. Daar gingen we dan. Ik zwoegend op de fiets, en jij, met mijn zware rugzak achterop je rug naar het station. Bij ieder stoplicht wist je weer perfect achterop te springen, precies zo dat ik nét niet teveel slingerde.

Ik vroeg je je naam, en ik vroeg je waar je naartoe moest. ”Naar Limburg. Maastricht het liefste.” en toen ik doorvroeg, vertelde je me dat je huis daar was. Ik heb je afgezet bij het station, je nog wat eten aangeboden, en je op de trein naar Venlo gezet, met de boodschap dat je daar over moest stappen, en dat Venlo een druk bezocht station is, en er genoeg mensen waren die je verder konden helpen.

Daar, op het station, heb ik je achtergelaten. Maar het klopt niet. Wat doe in mijn dorpje als je in Maastricht woont? Je bent getint en spreekt perfect Nederlands, zonder Limburgs accent. Ik maak me zorgen om je, en ben bang dat je vanavond geen bed hebt om in te slapen. Ik snap niet wie een jongen zoals jij zomaar op pad stuurt. Ben je weggelopen? Heb je gescheiden ouders? Kom je van het internaat? Of klopte je verhaal?

Ik hoop oprecht dat je vanavond in Maastricht aankomt en dat daar een lieve familie op je wacht. Ik weet niet wie je bent, of je echt in Maastricht woont. Ik ken je verhaal niet. Maar je was enorm aardig en dankbaar.

Ik had je mijn nummer moeten geven. Je had me moeten kunnen bellen, maar ik heb het niet gedaan. Ik had moeten vragen wat je hier deed, of je helemaal alleen was. Waarom je niet thuis was en op deze schooldag niet naar school ging. Maar… dat is achteraf.

Dit is wat afgelopen week echt gebeurde.